Wykreować Teatr Tańca...
Odsłonić swoje wnętrze...
Opowiedzieć ,czym jest dla mnie taniec...
Określić jego ekspresję, złożoność ,wymiar.
Uniwersalność przekazu.
Bliskość ludzkich relacji.

Nadawanie znaczeń . Zadanie wydawałoby się przekraczające możliwości jednostki, a podejmuję się z przyjemnością , niecierpliwie i z zaciekawieniem realizacji tego niezwykle skomplikowanego w swej strukturze przedsięwzięcia . Praca choreografa , bowiem , stanowi dla mnie właśnie owo uporczywe i konsekwentne spełnianie powstałych w wyobraźni projektów .Ten aspekt nadaje moim działaniom sensu i wiarygodności .  

Mój Teatr tworzą ludzie..
z bogactwem wewnętrznego świata ,doświadczeniem ,bagażem przeżyć.  Nieufni ,skrępowani konwenansami ,ograniczani ,,życiowymi rolami '', które zmuszeni są pełnić. Niesamowicie ekspresyjni a ogromnie trudno do nich dotrzeć. Wyzwoleni - stanowią nieustające źródło inspiracji .  Zaskakują nadając relacjom międzyosobowym ponadczasowego wymiaru .  

W moim Teatrze nie istnieją granice ....

brak w nim kategorii czasu , przydatności , użyteczności , skończoności. Nie mają dla mnie znaczenia wiek, status ekonomiczny , płeć czy kolor skóry ,a podejmowane w ramach pracy Teatru działania mają charakter otwarty i nie podlegają jakiegokolwiek rodzaju ograniczeniom .

Opisana powyżej relacja jest zatem w swej istocie żywa i nosi znamiona prawdziwego przeżycia, gdzie komunikacja między jej twórcami stanowi dialog, a podmiotowość jest wartością .  

Mój Teatr jest wymianą.
Energii międzyludzkiej , kosmicznej.
Króluje w nim duch , nie materia .
Emocje ...

Naszym marzeniem było zakończyć współpracę poprzez stworzenie wyjątkowego widowiska, pełnowymiarowego spektaklu tanecznego. Z choreografią, rekwizytami, kostiumami, światłem. Przed zaproszoną publicznością. 

Tematem spektaklu stanie się narodowa bohaterka Francji  –  Joanna D'Arc. Biografia tej młodziutkiej,  pełnej poświęcenia dziewczyny z ludu stanie się kanwą opowieści o nas samych. Sądzimy, że dzięki historii  Joanny nauczymy się czegoś więcej o patriotyzmie, o odwadze bronienia swoich  r a c j i   i   n i e z b y w a l n e g o   p r a w a   d o   w o l n o ś c i .
Chciałabym, żeby poprzez publiczną realizację spektaklu te zwyczajne, wydawałoby się, dziewczynki mogły poczuć się choć przez ten jeden wieczór jak artystki. Poczuły na swojej skórze ''magię teatru'', tremę i ekstatyczną radość gdy umilkną oklaski. Stały się członkiniami teatralnej rodziny. Uczęszczały na próby, pracowały nad choreografiami, mierzyły kostiumy. Myślały o roli. Były kimś ważnym. Kimś wyjątkowym. Poczuły dumę z własnych umiejętności i osiągnięć. By zapragnęły wznosić się wyżej, mierzyć wyżej, sięgać dalej.